donderdag 13 juli 2017

Nuccio Ordine

Het nut van het nutteloze : een manifest
Bijleveld 2017, 191 pagina's - € 19,50

Oorspronkelijke titel: L'utilité de l'inutile : un manifest (2013)

Wikipedia: Nuccio Ondine (1958)

Korte beschrijving
De Italiaanse filosoof en literatuurwetenschapper Nuccio Ordine (1958) maakt zich grote zorgen over de naar zijn mening rampzalige invloed van het rendementsdenken op wat van waarde is, maar niet in geld valt uit te drukken: zaken als literatuur, onderwijs, kunst, waardigheid en liefde. Hij heeft steun voor zijn visie gevonden in de geschriften van tal van denkers en schrijvers uit heden en verleden, van Plato en Ovidius tot Dante, Shakespeare en Kant. Het resultaat lijkt nog het meest op een optocht: een spandoek voorop en een lange rij sympathisanten erachter. De boodschap is duidelijk en indringend, maar de fragmenten worden niet tot een geheel. Met literatuurverwijzingen in eindnoten. Als appendix is een essay uit 1937 van de Amerikaanse onderwijsdeskundige Abraham Flexner (1866-1959) opgenomen: 'Het nut van nutteloze kennis'.

Fragment uit deel 1 - De nuttige nutteloosheid van literatuur
3 - Wat is water? - Een anekdote van David Foster Wallace
Aan het begin van het academische jaar lees ik mijn studenten altijd graag een fragment voor uit een toespraak die de Amerikaanse schrijver en essayist David Foster Wallace op 21 mei 2005 hield voor ene groep afstudeerders aan Kenyon College in de Verenigde Staten. De auteur, die in 2008 helaas op zesenveertige leeftijd een einde aan zijn leven maakte, vertelde zijn studenten een verhaaltje dat de rol en functie van cultuur uitstekend illustreert:
Twee jonge vissen zijn aan het zwemmen en op een goed moment komt hen een oudere vis tegemoet die hen groet met de woorden: 'Dag jongens. Hoe is het water?' De twee jonge vissen zwemmen door, kijken elkaar aan en zeggen: 'Wat is in godsnaam water?'
De auteur gaf zelf de sleutel tot zijn vertelsel: 'De kern van het verhaaltje over de vissen is simpelweg dat de meest voor de hand liggende, overal aanwezige en belangrijkste werkelijkheden vaak het moeilijkst te begrijpen en te bespreken zijn.'
  Net als deze twee jonge vissen geven ook wij ons geen rekenschap van de leefwereld waarin  we ons hele bestaan doorbrengen. We beseffen veel te weinig dat de literatuur en de humaniora, de cultuur en het het onderwijs het vruchtwater zijn waarin onze denkbeelden over democratie, over vrijheid, over rechtvaardigheid, over gelijkheid, over tolerantie, over vrijheid van meningsuiting, ja over het algemeen welzijn, kunnen groeien en bloeien. (pagina 37)

Artikel waarin het o.a. gaat over David Foster Wallace en 'zijn' water: Bernie Sanders - Wat is in 's hemelnaam water? (januari 2016)

Terug naar Overzicht alle titels

dinsdag 11 juli 2017

Lieke Marsman


Het tegenovergestelde van een mens

Atlas Contact 2017, 175 pagina's - €19,99

Lenen als E-book via bibliotheek.nl

Wikipedia: Lieke Marsman (1990) en haar website

Korte beschrijving
‘Roman’ staat er op dit boek van filosofe Lieke Marsman (1990 die eerder succes had met twee dichtbundels. Maar dit werk onttrekt zich aan scheidslijnen en bevat naast een ‘verhaal’ vooral prozagedichten en essayachtige beschouwingen. Ik-figuur is de 29-jarige Ida, net afgestudeerd als klimaatwetenschapper. Ze is nog erg bezig met zichzelf en haar plaats in de wereld en krijgt een al gauw moeizame relatie met de enkele jaren oudere Robin, een vrouw die promoveert op de Italiaanse schrijver Giacomo Leopardi. Ida vindt van zichzelf dat ze geëngageerd moet zijn, maar dat engagement beperkt zich tot het lezen van artikelen over klimaatverandering. Uiteindelijk reageert ze op een oproep voor een stagiair bij een project in Italië rond het ontmantelen van een stuwdam. De wat magere verhaallijn verbindt de diverse (en deels eerder in tijdschriften en op websites verschenen) observaties en beschouwingen van de auteur met elkaar. Die gaan over klimaatverandering en de kennelijke onmacht van de mens hier wat aan te doen en over identiteit, liefde en taal, angst en hoop. Deze ‘non-fictiekant’ van het boek is origineel en vaak scherpzinnig.


Korte beschrijving op website uitgever
Waar het op neerkomt is dat de mensheid als geheel ook eenzaam is. We kunnen er niet tegen dat er niemand iets terugzegt, dat we nog altijd geen dieren hebben horen praten - ja, misschien zo nu en dan in de vorm van het schrille gegil dat onze slachthuizen vult, maar niet met woorden, niet met een oplossing voor de dingen waar we al tijden mee zitten. Zelfs de hemel is leeg. En dus zetten we ons af door al die zwijgende natuur om ons heen te vernietigen, als een wanhopige geliefde die maar niet wordt terug ge-sms't en het in het café op een zuipen zet. Nog nooit verscheen er een roman als Het tegenovergestelde van een mens. Lieke Marsman kantelt onze ideeën over klimaatverandering en identiteit op een manier die duizelig maakt.

Fragment uit 7
's Avonds lees ik voor het slapen het eerste hoofdstuk van The World Without Us. Het blijkt een boek over de blijvende invloed van de mensheid op de wereld om ons heen. In het boek stelt de auteur, Alan Weisman, zich een wereld voor waarin de mensheid van de ene op de andere dag verdwenen is: wat blijft er over? Hoe lang duurt het voordat al onze sporen uitgewist zijn? En wat moeten we doen om ervoor te zorgen dat de mensheid zichzelf niet vernietigt door de wereld te vernietigen. Ook Weismans antwoord luidt: minder kinderen krijgen. Als alle vrouwen vanaf nu nog maar 1 kind kregen, zou de wereldbevolking al in 2075 gehalveerd zijn.

Toch, als Robin het me zou vragen, zou ik zo een kind met haar willen. Alleen al de gedachte daaraan maakt me gelukkig. Dan maar niet bijdragen aan een beter milieu. Ik probeer me haar gezicht en haar lichaam voor de geest te halen, maar het lukt me maar niet om het beeld scherp te krijgen. Van de laatste maanden herinner ik me eigenlijk alleen nog maar flarden, en dan ook nog eens voornamelijk flarden uit onze ruzies.

 Ze zeggen dat depressieve mensen en verstoorde opvatting van tijd hebben: tijd bestaat nauwelijks voor hen, omdat de functie die tijd normaal gesproken heeft verloren is gegaan. Verleden, heden en toekomst hebben niet langer betekenis.
Voor niet-depressieve mensen zorgt tijd ervoor dat nare gebeurtenissen voorbijgaan, dat hoop mogelijk is, dat je vol nostalgie kunt terugblikken op een zorgeloze zomer ... maar wie depressief is kan de mogelijkheid tot verandering die tijd met zich meebrengt niet goed meer ervaren. In een depressie zijn alle ervaringen op. Er is nog maar één ervaring over: die van het niet-ervaren, een lange weeïge brij van hetzelfde. Als gevolg hiervan wordt het lastig om beslissingen te nemen, omdat je voor het het nemen van beslissingen een bepaalde vooruitziende blik nodig hebt: welke voor- of nadelen levert de beslissing je in de toekomst op? Sommige mensen omschrijven het alsof de tijd voor hen stilstaat: ze nemen waar dat de tijd voor de rest van de wereld doorgaat, maar het lijkt alsof zij zelf van die tikkende tijdswereld uitgesloten zijn. Het ultieme leven in het moment, zou je kunnen zeggen, En tevens de reden dat ik leven in het moment háát.

Die nacht droom ik dat ik de laatste mens op aarde ben. Hoe lang zou het duren voordat ik doorhad dat er iets mis was? En hoe lang voordat ik het zoeken naar andere mensen op zou geven?

Wanneer ik de volgende ochtend wakker word moet ik op de een of andere manier aan de film Home Alone denken.  (pagina 110-111)

Draadje (augustus 2022)

Lees ook van Floris van den Berg. Filosofie voor een betere wereld (2009) en van Naomi Klein No is not enough (uit 2017)

Recensie: Gelijkwaardigheid boven alles (8Weekly, 2 juni 2017)
Recensie: Recensie: Lieke Marsman – Het tegenovergestelde van een mens (Tzum, 26 juni 2017)
Recensie: Spitsvondigheid komt ook terug in Marsmans boeken (De Volkskrant, 3 juni 2017)

Boeken over onze nieuwe omgang met niet-dieren en dingen

Terug naar Overzicht alle titels

Emily Kocken

De kuur : roman
Querido 2017, 276 pagina's - €24,99

Lenen als E-book via bibliotheek.nl

Wikipedia: Emily Kocken (1963) en haar website met een dossier rondom dit boek

Korte beschrijving
Roman van beeldend kunstenaar en schrijfster Emily Kocken (1963) die in 2013 debuteerde met ‘Witte vlag’ en daarvoor genomineerd werd voor de Academica Literatuurprijs 2014. De rijke zakenman Yves is in de ban van ‘De Toverberg’ van Thomas Mann. Yves maakt met zijn samengestelde gezin (vier kinderen van twee exen tussen 29 en 19 jaar) een reis naar het Zwitserse Davos, de plek waar Mann zijn roman situeerde, om zijn zestigste verjaardag te vieren. De kinderen, inclusief zwangere schoondochter, ontmoeten in het hotel de hun onbekende nieuwe vriendin van hun vader. De enige die ontbreekt op de symbolische drie weken vakantie is Yves. De namen van personages en citaten uit ‘De Toverberg’ komen veelvuldig terug. Alle gezinsleden dwepen met de ‘Bijbel van Davos'. Wordt het een heilzame kuur in een sanatorium? Een familiebijeenkomst vol chaos? Of een Alptraum (nachtmerrie)? De wisselingen van perspectief en personages helpen niet om de zwakke verhaallijn helder te krijgen. De stijl is modern staccato met soms vergezochte dialogen. Voor diehard Thomas Mann-fans, lastig te volgen voor lezers die 'De Toverberg' niet kennen. Met lijst van personages, Zwitserduitse woorden en bronnen.

Korte beschrijving op website uitgever
Zakenman Yves Altman is al zijn hele leven in de ban van Thomas Manns beroemde roman De Toverberg. Met zijn nieuwe vriendin en zijn vier kinderen reist hij af naar de Schatzalp in het Zwitserse Davos, waar Thomas Mann zijn boek situeerde. Hij vindt het belangrijk zijn liefde voor De Toverberg met zijn gezin te delen. Vanaf het begin van de reis gaat alles echter anders dan gepland, verwart iedereen plaats en tijd en lijken er ongrijpbare machten in het spel. Yves heeft een geheime agenda en de onderdrukte verlangens van zijn vriendin en zijn kinderen creëren een dilemma. Kunnen ze nog terug?
De kuur is een verontrustende zoektocht naar identiteit, een duister sprookje en een familiesaga over liefde in alle vormen.

Fragment uit Kick
In tegenstelling tot wat men in zijn omgeving dacht, was Kick zich bewust van zijn complexe karakter.
  Concentratieproblemen. Krijg de tering. De ene dag kon hij een complex boek als De Toverberg achterstevoren opdreunen, een dag later struikelde hij over het spellen van zijn naam. Volgens Yves was er niets met hem aan de hand. Op een dag zou iedereen hem zien voor wat hij waard was en - als hij zelf zou accepteren hoe hij wérkelijk in elkaar stak - zowel zijn capaciteiten als tekortkomingen omarmen. Zodra er in zijn bovenkamer rust in de tent was, mocht hij gaan studeren wat hij wilde. Het geld stond klaar op de bank.

In de kabelbar klonk popmuziek, net als op het vliegveld, op het treinstation van Zürich. Het galmde door de ondergrondse voetgangerstunnel van het treinstation in Landquart tijdens hun gehaaste overstap. In het hotel was het stil, op de gangen, in de lift, zoals het hoorde. De radio op zijn kamer (een fraai jarenvijftigmodel en een knipoog naar het bouwjaar van de renovatie van het hotel), bood zeven zenders, en geïnspireerd door wat in Hans Castorps tijd geliefd was, varieerde het aanbod van opera, plaatselijke blaaskapellenhoempa tot opzwepend zigeuner- en andere volkswijsjes. De vrijheid om met de historie te spelen, bleek uit de zender 'In der heißen Sauna', vage meditatiemuziek met opnames van parende walvissen en ultralage onderwaterklanken.
  Het radiogidsje legde hij op de mat voor de deur van Minette en Bries kamer. Haha.
  Wat hij nu hoorde was commerciële troep. Een slecht teken als geluiden of muziek hem mateloos stoorden. Schoot hij vol in de ergernismode dan kon het snel gaan. Wat toen op school gebeurde. (pagina 202)

Recensie: Emily Kocken blaast de magie van de Toverberg nieuw leven in (De Volkskrant, 17 juni 2017)

Lees vooral ook: De toverberg van Thomas Mann (uit 1924)

Terug naar Overzicht alle titels

Ger Groot

De geest uit de fles : hoe de moderne mens werd wie hij is : met illustraties uit de geschiedenis van de beeldende kunst, architectuur, muziek, opera, toneel en film 
Lemniscaat 2017, 360 pagina's - € 34,50

Wikipedia: Ger Groot (1954)

Korte beschrijving
De schrijver en filosoof Ger Groot vertelt het verhaal van de langzame ontwikkeling van het zelfbeeld van de mens. Hierbij concentreert hij zich op de moderne tijd, de laatste vier eeuwen. Dit boek is gebaseerd op colleges die de auteur gaf aan eerstejaars-filosofiestudenten aan de Erasmus Universiteit Rotterdam en op zijn audioboek 'De menselijke toon' (2008). De nadruk valt op de worsteling met de erfenis van de religie. Deze vindt Groot niet alleen terug in de filosofie, maar ook in bijvoorbeeld beeldende kunst, architectuur, literatuur en muziek. Sommige verbanden die hij legt, liggen voor de hand, zoals tussen Nietzsche en Wagner. Andere lijken wat ver(der) gezocht, maar zijn in ieder geval origineel en tekenend voor een tijd waarin al te ver doorgevoerde specialismen achterhaald lijken. Groot vult in wezen een boek als 'De vergeten wetenschappen' (2010)* van Rens Bod aan, die het ontstaan van de alfawetenschappen ook op een interdisciplinaire manier beschrijft. Prachtige, rijk geïllustreerde uitgave, aangevuld met een website met beeld- en geluidsfragmenten. Met literatuuropgave en register.


Fragment uit (de) Inleiding - De grillige geschiedenis van de moderne mens
Wat voor wezen is het zoogdier dat op twee achterpoten loopt, zich ervan bewust is dat hij denkt, materiële hulpmiddelen gebruikt en zijn opgeving naar zijn hand zet volgens denkbeelden die hij eerder ontwikkeld heeft? Wat moet hij denken van het wezen dat biologisch omschreven wordt als homo sapiens? Dat is misschien de belangrijkste, of in ieder geval de eerste vraag die de filosofie zich stellen moet. Tenslotte begint elk denken bij zichzelf, of beter gezegd: bij het wezen dát denkt. Dat lijkt vanzelfsprekend - maar is het dat ook?
  In dit boek zullen we zien dat daar nogal wat vraagtekens bij te plaatsen zijn. En meer nog: dat dit geldt voor heel veel van de denkbeelden die wij over onszelf koesteren. Wij, mensen van vandaag, beschouwen onszelf als individuen, lang voordat we onszelf als lid van natuurlijke gemeenschappen zien. We zijn dragers van onvervreemdbare rechten en willen ons eigen levenslot bestemmen. We zijn rationele wezens, maar vinden onze authenticiteit misschien nog wel meer in onze emoties en ambities.
  We beschouwen onszelf als onderling gelijke of minstens gelijkwaardige wezens, maar juist in onze uniciteit vinden we onze eigenlijke waarde terug. We hebben onszelf leren zien als een door de evolutie van het leven voortgebrachte diersoort, maar meer nog dan door alles wat de wetenschappen daarover te vertellen hebben, laten we ons leven bepalen door wat dat voor ons betekent en hoe wij de wereld ervaren. De life sciences hebben ontdekt dat we ingewikkelde machines zijn, maar we vergeten dat terstond weer wanneer we ons op crisismomenten van het leven afvragen wat we zelf zijn en wat in het leven dat we leiden onze bestemming is.

Terug naar Overzicht alle titels

maandag 10 juli 2017

Sam Harris 2


De vrije wil
Samsara 2017,  118 pagina's  € 14,95

Oorspronkelijke titel: Free will (2012)

Wikipedia: Sam Harris (1967)

Korte beschrijving
Dit boekje van de filosoof Sam Harris verscheen in de Verenigde Staten al in 2012 en wordt nu pas in het Nederlands uitgebracht, voorzien van een voorwoord van Dick Swaab. Hoofdstelling van dit boek is dat de vrije wil een illusie is en dat mensen net zo min verantwoordelijk zijn voor de volgende gedachte die we denken en de handelingen die we uitvoeren, als voor het feit dat we geboren zijn. Harris neemt het beroemde Libet-experiment als voornaamste bewijsstuk voor deze stelling. Mensen een vrije wil en daarmee verantwoordelijkheid voor hun handelingen toekennen en op grond daarvan ook straffen of belonen, is volgens Harris een zuiver pragmatische aangelegenheid. Filosofisch snijdt het boekje weinig hout. De argumentatie is sporadisch, het betoog drijft vooral op retoriek (zoals ook vaak in de rest van Harris' oeuvre). Het boekje was in de Verenigde Staten geen succes, onduidelijk is waarom het nu in het Nederlands verschijnt, omdat het niets nieuws bevat dat de discussie over de vrije wil verder helpt. De vertaling bevat slordigheden, zoals spelfouten en een enkele niet-lopende zin. Op zich interessant, maar dit betoog bevat absoluut geen nieuwe inzichten.

Tekst op website uitgever
Geloof in een vrije wil raakt aan bijna alles wat wij waardevol vinden. Het is nauwelijks mogelijk om na te denken over wetgeving, politiek, religie, overheidsbeleid, intieme relaties, waarden en normen - en over schuldgevoelens of persoonlijke successen - zonder ervan uit te gaan dat het individu de uiteindelijke bron is van zijn of haar denken en handelen.

In dit verhelderende, geraffineerde en provocerende boek ontmaskert Sam Harris aan de hand van neurowetenschap en psychologie de illusie van het bestaan van een vrije wil. Hij bepleit dat deze waarheid over de menselijke geest onze waarden en normen niet ondermijnt, en evenmin het belang van sociale en politieke vrijheid aantast. Bovendien laat hij aan de hand van zijn eigen ervaringen zien dat hij dankzij dit inzicht moreel gevoeliger en creatiever is geworden. Met humor en intellectuele meedogenloosheid schudt Harris je met De vrije wil je wakker en zet het aan tot het hebben van diepe gedachten.
Lees dit boek, of niet. De keuze is toch niet aan u.

Fragment uit De vrije wil
De vrije wil is een illusie. We hebben onze wil eenvoudigweg niet zelf gemaakt. Gedachten en intenties komen voort uit diep verborgen oorzaken waarvan we ons niet bewust zijn en waarover we geen bewuste controle hebben. We beschikken niet over de vrijheid die we denken te hebben.
  De vrije wil is echter meer (of minder) dan een illusie, doordat er geen conceptuele eenduidigheid mogelijk is. Óf onze wil wordt bepaald door voorafgaande oorzaken, waardoor we er dus niet verantwoordelijk voor zijn, óf hij is het product van het toeval en ook dan dragen we geen verantwoordelijkheid. Als iemands keuze om de president neer te schieten wordt bepaald door een bepaald patroon van neurale activiteiten, dat op zijn beurt weer het gevolg is van eerdere oorzaken - een ongelukkige samenloop van slechte genen, een ongelukkige jeugd, slapeloosheid en blootstelling aan kosmische straling - wat betekent het dan nog als je zegt dat zijn wil 'vrij' is? Nog nooit heeft iemand aan de hand van mentale en fysieke processen aangetoond dat zo'n vorm van vrijheid bestaat. De meeste illusies worden geboren uit steviger kost dan dit.
  De gangbare gedachte van een vrije wil lijkt op twee aannames te berusten: 1) dat ieder van ons zich in het verleden anders had kunnen gedragen dan hij heeft gedaan; 2) dat wij de bewuste oorsprong zijn van onze meeste gedachten en handelingen in het heden. We zullen echter zien dat beide aannames onjuist zijn.
  Maar de diepere waarheid is dat de vrije wil niet eens overeenstemt met alle subjectieve feiten over onszelf - zelfonderzoek blijkt al snel net zo haaks op het idee van de vrije wil te staan als de natuurkundige wetten. Zogenaamde wilshandelingen komen gewoon spontaan op (met oorzaak, zonder oorzaak, een mogelijke aanleg of neiging, het maakt niet uit) en kunnen niet teruggevoerd worden naar een beginpunt in onze bewuste geest. Na een paar momenten serieus zelfonderzoek zie je mogelijk al dat je niet beslist welke gedachte je volgende wordt, net zomin als ik beslis welke volgende gedachte ik opschrijf. (pagina 27-28)

Youtube - Sam Harris - On Free Will (2016)



Lees ook: Het morele landschap : hoe de wetenschap ons de weg kan wijzen (2011).

Terug naar Overzicht alle titels


maandag 3 juli 2017

Roman Krznaric 2


Carpe diem : de geschiedenis van een culturele kaping

Ten Have 2017, 320 pagina's - €24,99

Oorspronkelijke titel: Carpe diem : seizing the day in a distracted world (2017)

Roman Krznaric (1971) op website School of Lifezijn website en Twitter.

Korte beschrijving
Carpe Diem, ofwel 'pluk de dag' is al eeuwenlang een begrip. Weinigen weten dat het een zinsnede is uit een gedicht van de Romeinse dichter Horatius. Dit gedicht is vooral een melancholisch geformuleerde levensles, maar intussen heeft Carpe Diem diverse andere ladingen gekregen. Zodoende mag gesproken worden van een culturele kaping van de oorspronkelijke intenties van Horatius. Dit boek analyseert hoe Carpe Diem enerzijds een hedonistisch levensmotto werd, maar ook hoe de mindfulness-beweging invulling geeft aan het begrip. Geïllustreerd met historische en actuele voorbeelden, maar ook met liedteksten en filmfragmenten probeert de schrijver Carpe Diem een meer inhoudelijke betekenis te geven, waarbij plezier, persoonlijke groei en maatschappelijke relevantie samen gaan. Deze verkenning biedt de lezer inzicht in de eigen mogelijkheden om kansen te pakken en spontane acties te verzinnen gericht op levenskwaliteit en maatschappelijke verandering. Door de prettige schrijfstijl en brede insteek is het een geslaagd cultuurhistorisch zelfhulpboek dat Carpe Diem een nieuwe, relevante invulling geeft.

Tekst op website uitgever
In Carpe diem haakt Roman Krznaric in op het feit dat het motto van de Romeinse dichter Horatius nog altijd springlevend is. Maar ‘Pluk de dag’ is ook gekaapt door de consumentenindustrie en de mindfulnessbeweging. Zij hebben het motto vernauwd tot ‘Koop de dag’ en ‘Pluk het nu’. Krznaric wil het tweeduizend jaar oude motto heroveren op zijn kapers. Daarvoor schrijft hij de eerste cultuurgeschiedenis van Carpe diem. Hij laat zien hoe de slogan kan inspireren om je over te geven aan waarachtig genot, om spontane acties te verzinnen, en kansen te grijpen in het dagelijks leven én in de politiek. Wanneer kun je het best de dag plukken en wanneer niet?

Fragment uit 9 - Ik kies, en dus besta ik
Carpe diem als levensfilosofie bestaat niet alleen maar uit de vijf verschillende manieren om de dag te plukken: het is een fundmantele weg naar het menselijk geluk. Met 'geluk' bedoel ik geen toestand van aanhoudende blijheid en opgewektheid, maar iets wat dichter bij het oude Griekse eudaimonia ofwel 'het goede leven' ligt - een leven van diep welzijn en floreren dat een gevoel van doel en betekenis verschaft. Carpe diem kan zeker niet claimen de enige route naar dit geluksideaal te zijn. Zoals John Locke in de zeventiende eeuw opmerkte: 'Alle mensen streven naar het geluk, maar niet naar hetzelfde geluk. [...] Je inspanningen om iedereen in verrukking te brengen met rijkdom of roem zullen al even vruchteloos blijken als wanneer je zou pogen om ieders honger te stillen met kaas of kreeften, die weliswaar voor sommigen heel aangenaam en smakelijk zijn, maar voor anderen juist uitermate misselijkmakend en weerzinwekkend.' In plats daarvan is carpe diem een route naar het geluk die het verdient naast andere belangrijke benaderingen geplaatst te worden, maar die al te lang in de macht is geweest van culturele kapers als het 'Just Buy It' van een op hol geslagen consumptiemaatschappij.
  Waar past carpe diem dan in het pantheon van de geluksfilosofieën? ten eerste hebben we hier enig historisch perspectief nodig.  (pagina 251-252)

Youtube - How to Seize the Political Day with Roman Krznaric 



Lees ook: Empathie : een revolutionair boek (2014)

Lees ook van Kate Raworth: Doughnut economics : seven ways to think like a 21st century economist (2017)

Terug naar Overzicht alle titels